In deze tentoonstelling in het voormalige Koloniaal Instituut in Amsterdam verweefde ik het koloniale erfgoed met een visuele vertelling over het koloniale verleden van Indonesië. Daarbij leg ik een verband tussen het kolonialisme in het verleden en de huidige planetaire crisis.
De tentoonstelling biedt een kritische blik op hoe de mens de aarde, haar natuurlijke rijkdommen en andere mensen heeft geëxploiteerd. Deze manier van denken, die extreem naar voren kwam tijdens het kolonialisme, is diepgeworteld in de westerse filosofie en wetenschap. Dat heeft hiërarchieën en ongelijkheden gecreëerd – zowel tussen mensen onderling als in onze relatie met de natuur. Commons bieden een alternatief voor dit dominante systeem. Zij streven naar een inclusieve samenleving waarin sociale, economische en ecologische belangen met elkaar in evenwicht zijn en een duurzame relatie met de natuur. Door ons koloniaal verleden onder ogen te zien, kunnen we als mensheid evolueren en samen bouwen aan een rechtvaardigere toekomst.
Voor dit werk deed ik onderzoek in Indonesië. In Jakarta, Bogor, Bandung en Yogyakarta bezocht ik materieel erfgoed en diverse musea, en voerde ik gesprekken met curatoren en gidsen. Ook verbleef ik bij Indonesische commons. De onderzoeksreis werd mogelijk gemaakt door het Mondriaan fonds.
Een centraal onderdeel van de tentoonstelling was het Houtkabinet, een voor publiek verborgen erfgoed uit 1926 met houten monsters uit de koloniën. Deze collectie laat zien hoe ontbossing en de classificatie van natuur in dienst stonden van koloniale exploitatie en de basis legden voor de huidige planetaire crisis. Rond het Houtkabinet toonde ik archiefbeelden en teksten waarmee ik de betekenis van het kabinet versterkte en zichtbaar maakte hoe wetenschappelijke classificatie een rol speelde in de koloniale toe-eigening van land en grondstoffen.